Ζητείται άνθρωπος

Σε άδεια βλέμματα
Σε ψεύτικες αγκαλιές
Στα σ'αγαπώ και στα συγγνώμη τους
που ξεχάστηκαν και μαράθηκαν με το φως του ηλιου
Σε λογια που δεν εχουν πλεον καμία σημασία
Βυθίστηκες και χάθηκες και πνίγηκες
Μα στο είχα πει ένα βράδυ που σε αρνήθηκες οτι ο κόσμος δεν είναι σαν εσένα
Δεν είναι ολοι ευαίσθητοι στην σάρκα και στο νου
Δεν νιώθουνε τα χάδια, δεν ανατριχιάζουνε στο βλέμμα
Στο χα πει - δεν είναι σαν εμάς, μα δεν με άκουσες
Τους πίστεψες ανοίγοντας αβίαστα τις πύλες της καρδιάς σου
Και τώρα; Κοίταξε τους, αναμειγνύονται τα γέλια και οι κραυγές τους τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους πανηγυρικά
Ο ένας κόβει την καρδιά σου και την κατασπαράζει, έτσι απλά.
Και τώρα τι; Κοίταξε τους, δες τι άφησες να φύγει. Η παιδική σου καρδούλα, η αποθήκη ολων των αναμνήσεων - τα γέλια, τα κλάματα, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα ταξίδια, οι νυχτες, τα πρωινα, οι μυρωδιες απ'τα αγαπημένα σου λουλούδια, τα ξύδια και τα τσιγάρα, ο έρωτας, το πρώτο σου φιλί, οι αγαπημένοι σου άνθρωποι - χάθηκαν όλα .

Όμως δεν λες τίποτα, χαμογελάς συγκαταβατικά.. σαν να το περίμενες απο καιρό.

Γράμμα 01

Αγαπητέ αναγνώστη,
Έγραψα κάτι στιχάκια σήμερα, πάρε διάβασε τα, δεν είναι ανάγκη να μου πεις οτι σε άγγιξαν ή να φορέσεις μια μάσκα ενθουσιασμού στο πρόσωπό σου. Δεν με νοιάζει αν θα με επαινέσεις ή αν θα προσπαθήσεις να με πείσεις οτι θα ήταν τρομερή ιδέα να μελοποιήσω τις σκέψεις μου.
Μόνο διάβασε τα, θέλω να αντικρίσουν τον έξω κόσμο και αυτά.
Δεν τα έγραψα για να έρθω πιο κοντά σου, αλλά για να πλησιάσω για μια στιγμή το "εγώ" μου.
Σε χαλάει αυτό; Τώρα σίγουρα θα με θεωρείς τρελή ή άνθρωπο εξοργισμένο χωρίς αιτία,
έτσι δεν είναι;
Δεν είχα σκοπό να σου δείξω τις σκέψεις μου απόψε -αλλά να- μιας και ρώτησες πως τα περνάω, είπα να σου δώσω ένα δείγμα απ'την πλούσια γεμάτη αρώματα ζωή μου,
ποια στιγμή θες να φορέσεις;
Α όχι, αυτή δε γίνεται, αυτή είναι εντελώς δική μου, άστην κάτω με προσοχή -είναι εύθραυστη και ευάλωτη- δεν θέλει να την ακουμπούν πολλά χέρια.
Διάλεξε άλλη.
Α αυτή; Όχι όχι, δε σου ταιριάζει αυτή, είναι -βλέπεις- αρκετά έντονη για να την αντέξεις.
Πάρε μια άλλη.. ωχ να!
 Πάρε αυτή -εδώ κοιμάμαι- πάρτην, όλη δική σου.. ήρεμη και "απενεργοποιημένη".
Μόνο φύγε, πριν προλάβω να ξυπνήσω, πάρε τη στιγμούλα μου.. αγάπησε την, φρόντισε την και αν βαρεθείς πέτα την.
Πρόσεξε μόνο, να μην αποκαλυφθείς, διότι όταν ξυπνήσω, η στιγμή θα 'χει αλλάξει.
Πάρε τούτες τις γραμμές, μιλούν για μένα και για τα σκονισμένα παιδικά όνειρά μου.
Ωχ κοίτα τα, μπήκαν άτσαλα με λάσπες στα πόδια και λέρωσαν παντού.
Τα έβαλα τιμωρία τώρα, πέσαν να κοιμηθούν, μη νοιάζεσαι, δε ξέρω αν και πότε θα ξαναξυπνήσουν.
Καλή σου νύχτα, νιώσε τους στίχους σήμερα.

Τρεμάμενη αγάπη

“Οι αναμνήσεις είναι σαν τα κύματα της θάλασσας -κάποιες σε πνίγουν και άλλες σε ωθούν να προχωρήσεις.”  ψιθυρίζω από μέσα μου καθώς με κοιτάει το ταβάνι.

Άραγε..

πόσους ανθρώπους προσπεράσαμε στην προσπάθεια μας να ακολουθήσουμε κάποιους άλλους;

πόσες φορές βγαίνει ο ήλιος νυσταγμένος και 'μεις αντί να τον καμαρώνουμε -κοιμόμαστε;

πόσα λόγια ξεχάσαμε μόνο και μόνο επειδή θα τα λέγαμε “αύριο” ή την “κατάλληλη στιγμή”;

Έχω σβησμένα φώτα, αλλά πανεύκολα μπορώ να διακρίνω ποιος με κοιτάει και ποιος οχι -χαχα,κρύφτηκες ε;- 

Με ένα απαλό φωτάκι συνεχίζω αηδιαστικά ευαίσθητη τούτες εδώ τις γραμμές.

Βλέπω τη σκιά μου στον τοίχο (πράγματι φαίνομαι πιο μεγάλη και τρανή όταν επικρατεί το σκότος).

Ίσως έτσι σ'αρεσα περισσότερο -μεγάλη και τρανή- μα μόλις τώρα, άθελα μου, έδωσα μια σπροξιά στον τοίχο και έπεσε. 

Όπως έκανα και τούτη τη νύχτα, που δεν με ένοιαζε αν υπήρχε άλλος άνθρωπος πάνω στη γη, 

αφού ήμουν μαζί σου .
Ξέρω σ'αρέσω έτσι.. δυνατή και στεκόμενη στα δυο μου πόδια.
Συγχώρεσε με όταν λυγίζω.
Αγάπα και αυτόν μου τον εαυτό.
Τον πιο αδύναμο, τον πιο καθημερινό, τον πιο κουρασμένο.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Ίσως αν τον αγαπήσεις, να ξεπροβάλει απ'το καβούκι του και να αγαπήσει λίγο περισσότερο τον εαυτό του.
Ποτέ όμως δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν.
Ποτέ δεν ζήτησα λίγη παραπάνω αγάπη.

Διότι για να δώσεις αγάπη, πρέπει να 'χεις λίγη μέσα σου. 
Φυλαγμένη για σένα, για το τέλος της ημέρας, σαν μια λύτρωση, σαν μια δύναμη να συνεχίσεις. 
Σαν μια εκτίμηση των απεριόριστων προσπαθειών που κατέβαλες και σήμερα. 
Δεν είναι αρκετό αυτό νομίζεις;

Ποτέ δεν ζήτησα να μ'αγαπήσουν, ποτέ δεν ζητιάνεψα για μια χούφτα αγάπης.
Όσο και να το θέλετε δεν γίνομαι ζητιάνος, γιατί όταν δεν το ζήτησα, μου δόθηκε απλόχερα και τότε ήταν η στιγμή που την εκτίμησα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά που την είχα ανάγκη.

Άνθρωπος
Ένα ον που τρέφεται απ΄τον διπλανό του και πεινάει για τον ίδιο. Και ας είναι ακόμα δίπλα του.
Ένα ον που μπορεί πολύ εύκολα να χαλάσει τον διπλανό του, αλλά αδυνατεί να φτιάξει τον εαυτό του.
Φοβάμαι να ζητιανέψω για λίγη αγάπη. 
Φοβάμαι να σας απλώσω το χέρι μου.
Διότι στην ανάγκη μου, με μιας το δαγκώσατε, τύραννοι.

Υπομονή

Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο έχω εξαντλήσει αυτή τη λέξη τόσα χρόνια.

Μαζί και όλα τα συναισθήματα που κρύβονται δειλά-δειλά πίσω απ'το φόρεμα της.

Η αγάπη, η συμπόνια, η επιθυμία, η ανάγκη, η λύτρωση, η επιτυχία.

-Γιατί δεν φεύγεις;

-Γιατί σ'αγαπάω.

-Σε πληγώνω.

-Σε αγαπάω.

Η υπομονή για την αγάπη, η ατελέσφορη ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. 

Η υπομονή για την αναλλοίωτη, αέναη αλήθεια που δεν θα σβήσει όσα μίση και αν υπάρξουν, όσοι τύραννοι και αν την ποδοπατήσουν.

Θα είναι εδώ.

Και η δικη σου αλήθεια ρωτάς γλυκέ μου ανθρωπάκο με τι μοιάζει;

Η αλήθεια η δική σου είναι πως από πάντα υπομένεις, ποτέ δεν είπες "στέρεψα από δεν πειράζει", μήτε φώναξες "δεν σας αντέχω!" . 

Αυτή ειναι η αλήθεια σου γλυκέ μου ανθρωπάκο,

ποτέ δεν θέλησες να πάψεις να πονάς .

Κ(ε-οι)νες νύχτες

Πρώτη φράση της σελίδας:
Βοήθα με να βγω απ'τη ρουτίνα.
Δεύτερη φράση της σελίδας:
Βαριέμαι τους κ(ε-οι)νους ανθρώπους.
Με πνίγουν οι τόσo κενές νύχτες.
O αέρας έπεσε, δεν κουνιέται ούτε φύλλο.
Ο ήχος που κάνουν τα τζιτζίκια μου χτυπάει στα αυτιά.
Με βρίσκω στη μπαλκόνι ξυπόλητη φορώντας μια ανάλαφρη άσπρη κοντομάνικι μπλούζα που μου φτάνει εώς τους τετρακέφαλους.
Το μόνο φως της νύχτας είναι αυτο στη κολώνα δίπλα απ'την εξώπορτα - ίσα-ίσα για να βλέπω αν θα με επισκεφτεί κάποιος σήμερα-.
Απέναντι η θάλασσα. Ένα πλοίο φωτίζει στο βάθος. Δεν ξέρω από που έρχεται, μα ξέρω που πάει.
Νιώθω πως κάποιος με κοιτάει και γελάει με τον τρόπο που γράφω -μηχανικά, αγχωμένα και άτσαλα- .
Κοιτώ γύρω μου αμήχανα και ξεφυσάω.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.
Ξέχασα τι ήθελα να πω, για αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα.
Σήμερα η σελίδα δεν γέμισε με λέξεις.
Γέμισε με συναισθήματα.